Midlife crisis of gewoon terugkijken

Ik vier deze maand mijn 50e verjaardag. Je kunt om minder redenen een midlife crisis krijgen 😉 Maar is het niet gewoon tijd om even terug te kijken.

Ik hou er van. Terugblikken. Ik doe het regelmaat. Vaak na de zomer. Aan het eind van het jaar. Een soort ijkpunt van waar ik sta. Wat me bevalt. Wat ik wil schrappen en hoe ik verder wil. Dit jaar valt het eind van die zomer zo goed als samen met een bijzonder moment, mijn 50^e verjaardag.

Ik word 50

Moet je eens een paar keer hardop achter elkaar zeggen; ik word 50, ik word vijftig, OMG IK WORD 50!!! Want 50 is toch minstens over de helft van je leven. Ik heb in ieder geval geenszins de verwachting dat ik 100 word. Maar waarom is 50 worden dan zo’n big deal. Ik vond 30 worden intenser eigenlijk.

Ik ben namelijk ongelofelijk blij dat ik deze leeftijd nu heb. Ik zou serieus geen 30 meer willen zijn. Zeker de afgelopen tien jaar hebben me gevormd en gemaakt tot waar ik nu sta. Meer mezelf dan ooit te voren. Overigens tegelijkertijd met nog genoeg van alle onzekerheden die je ook gewoon op je 50^e nog hebt. Maar ik kan met recht zeggen dat ik deze leeftijd omarm. Mentaal dan hé. Want fysiek ben ik stukken minder happy met de veranderingen. Let’s keep it real mensen.

Ik heb namelijk op eens ‘leeftijdsgerelateerde’ klachten, zoals de huisarts het zo mooi omschreef. Dat rijmt op geen enkele manier met hoe ik me in mijn hoofd voel. Krachtig, trots, zekerder dan ik me in tijden gevoeld heb, met nog tigtien plannen waar ik me op verheug. Wel jammer dat dan de weegschaal en mijn spiegelbeeld toch echt bouwjaar 1972 laten zien.

Tussen laken en servet

Dat is misschien wel het lastigste van deze leeftijd. Je bent niet meer echt jong, maar ook nog lang niet echt oud. Een soort van tussen laken en servet, maar dan op je 50^e . Toch besef ik me dat 50 worden niet iedereen gegeven is. Zeker niet als je 50 wordt en je zo dol op je leven bent als ik dat ervaar. Dat besef, die dankbaarheid daarvoor, dat is waar ik bij stil wil staan in plaats van bij de rimpels, de budha belly, de overgang (ugh) en alle andere kwaaltjes.

Want ik ben tot in mijn ténen dankbaar. Voor heel veel daarvan heb ik zelf mijn hele leven lang kneiterhard gewerkt. De tijd dat ik van 50 gulden per week rondkwam staat nog altijd gegrift in mijn geheugen. De weg die ik heb afgelegd om te komen tot waar ik nu ben was op z’n zachtst gezegd niet altijd eenvoudig. Plenty keer plat op mijn snufferd.

Maar doorzettingsvermogen en vooral kneiterhard werken en telkens mijn eigen comfort zone verleggen hebben er wel voor gezorgd dat ik inmiddels kan leven van datgene wat ik het liefste doe; eten, drinken en schrijven. Fckn trots op.

Wat laat je na

Dit is overigens wel ook zo’n moment in je leven dat je gaat nadenken over wat je nalaat. Wat heb ik gedaan om de wereld een beetje mooier te maken? Wat heb je voor de mensen om je heen betekent?

Ik hoop vooral dat ik mensen heb geraakt. Door de onderwerpen waar ik, naast eten & drinken, over schrijf. Als ik zie wat een artikel als ‘wat niemand je vertelt over de overgang’ heeft betekent, de reacties eronder, dan doet me dat zo ontzettend goed. Net als mijn recentere stuk over ‘regenboogkinderen’. Met een drive zoals ik dat ook had toen ik met Smulpaapje startte en schreef over goed eten met kinderen. Met passie vol ergens voor gaan, onderwerpen waar ik in geloof of waar ik wat in wil betekenen.

Dat er daarnaast volgende maand vijf boeken met mijn naam erop in de kast staan had ik tien jaar geleden echt niet durven dromen.

Dat is ook wat ik ons kind probeer mee te geven. Droom. Bij voorkeur hardop maar ga er daarna kneiterhard voor. Hard werken loont uiteindelijk echt. Gaat dat altijd zonder schrammen, hell nee. Maar je komt er wel het verst mee. En anders brengt het je een ervaring waar je meer uit leert dan wanneer je niks doet.

Liefde voor het leven

Maar er is meer dan werk. Want waar ik uiteindelijk het aller-gelukkigst van word. Wat we deze verjaardagsmaand kneiterhard gaan vieren, is de liefde voor het leven. Wat het je ook voor de voeten gooit. Welke obstakels je ook tegenkomt. Welke hobbels je ook moet nemen, het leven is ZO leuk.

Er is zo veel om dankbaar voor te zijn en om van te genieten.

Mijn gezin, waarvan ik op mijn 30^e echt nooít had verwacht dat ik het ooit zou hebben
Mijn familie, die allemaal nog (relatief) gezond zijn, ondanks dat we momenteel ook best wat zorgen hebben
Mijn werk, nogmaals kunnen leven van schrijven over eten en drinken. Hàllo!
Het dak boven ons hoofd, de wijn in de klimaatkast, de voorraadkast die gevuld is, de kleding die voor genoeg #ootd ’s zorgt. 😉

Moet ik er 50 voor worden om dat op waarde te schatten? No way. Maar het kan nooit kwaad om dat een keer extra te doen, wetende dat het morgen ook afgelopen kan zijn. En als dat zo is, dan kan ik in ieder geval volmonding bevestigen dat ik álles uit het leven heb gehaald wat er in zit. #carpefckndiem mensen. Cheers!

Gepubliceerd op 22 september 2022