Mijn liefde voor Londen

Mijn liefde voor Londen

Dit jaar is het 30 jaar geleden dat ik voor het eerst in Londen kwam. Ik zie me nog 's avonds staan, midden op Oxford Street. Drie haltes nadat ik op de metro was ingestapt en dacht dat ik al op mijn plek van bestemming was.

Ik moest alleen wel nog helemaal naar een dorpje aan het eind van de Metropolitan lijn. Maar kuiken dat ik nog was dacht ik dat ik er in een paar minuten wel zou zijn. Niet dus. Het was mijn eerste, onvergetelijke, kennismaking met Londen, waar ik die zomer aupair zou zijn voor een gezin met vier kinderen.

Au-pair in Londen

Maar daar, in North Harrow, leerde ik niet alleen strijken. Met mijn haat voor strijken, zeker van schooluniformen, is het overigens nooit meer goedgekomen. Maar ik leerde er ook om mezelf te redden. Te vertrouwen op mijn instinct. Dat ik meer heimwee zou krijgen dan ik ooit had gedacht. Dat ik beter kon koken dan de vrouw des huizes. Maar het was ook de plek waar mijn liefde voor Londen begon.

London baby

Want één keer per week, op mijn vrije dag, kocht ik een retourtje naar hartje Londen en liep er uren rond. Omdat ik maar 27 pond per week kreeg (en het pond toen nog 3,5 gulden waard was) was ik enórm zuinig op wat ik uitgaf.

Maar alleen rondlopen en opgaan in deze stad was al genoeg.  De lichtjes op Picadilly Circus. De parken bij Buckingham palace. Het wisselen van de wacht. Alles was nieuw en spannend. De hele dag Engels praten. Ik vond het geweldig. De liefde zat er meteen volle bak in!

foto uit 2005, tijdens ons eerste weekend samen in Londen

Al 30 jaar home away from home

Sinds die zomer in 1997 ben ik eigenlijk bijna ieder jaar wel in Londen. Het was ook de stad waar ik mijn toenmalige vriendje (nu mijn man) mee naar toenam op de eerste verrassingstrip die ik voor hem organiseerde. Maar zeker sinds een van mijn beste vriendinnen er woont (doordat ze 15 jaar geleden met een Brit trouwde) komen we er nog regelmatiger en soms meerdere keren per jaar.

Sinds een jaar of  vijf jaar gaan ook onze dochter mee, die inmiddels net zo dol op Londen lijkt te zijn als ik. Minimaal één keer per jaar pakken we de auto in, voor de oversteek via ferry, om er een paar dagen te zijn.

Die dochter van ons spreekt dan ook al sinds haar vierde Engels. Ook omdat we veelal bij onze vrienden verblijven en hij geen Nederlands spreekt. In het begin waren het nog woordjes. Tegenwoordig bestelt ze haar eigen eten in het Engels. Zonder enige vorm van twijfel of angst dat het niet goed over zou komen. Zo geweldig om te zien.

London post-Brexit

Ik hoop dat we er, ook na Brexit, nog heel veel blijven komen. Om (uiteraard) onze vrienden op te zoeken, om M. nog meer van de stad te laten zien en gewoon omdat er iedere keer weer iets nieuws te ontdekken valt. I love you London!

foto uit 2019, genomen door dochterlief