Smulpaapje interviewt! – Sylvana Simons en Gracita Biezen

“Neem bewust tijd samen, bied aan en laat het los”

Sterke vrouwen, met goede herinneringen aan hun eigen eetopvoeding, blijkt de kern van dit interview. Gracita (2 kinderen van 4 en 8) en Sylvana (2 kinderen, 17 en 21) zijn beiden opgegroeid in een Surinaams gezin waar eten een belangrijke rol speelde. Gracita; “Eten was een feest. Er was altijd genoeg van alles, maar we aten ook alles. Mijn moeder kookte heel gevarieerd, niet alleen Surinaamse keuken maar ook de Hollandse keuken. Sowieso is eten in de Surinaamse cultuur belangrijk.” 

Sylvana beaamt dat dat bij haar thuis ook zo was. “Als ik aan vroeger denk en aan eten is dat vooral dat mijn moeder de meest geweldige gerechten in weinig tijd op tafel kon zetten. We aten altijd vers. Mijn vader had een groentetuin, dus dat kwam ook zo uit de grond vers op tafel. Het eten was ook bij ons altijd een feestje.”

Neem jullie die herinneringen mee in de (eet)opvoeding van je eigen kinderen?

“Ik zou het niet anders willen, aldus Gracita. Wij eten thuis ook gevarieerd en ik probeer veel af te wisselen met de ingrediënten die ik heb. Ik improviseer gerust met wat er in de koelkast ligt. En we eten aan tafel, wat mij betreft hét rustmoment van de dag. Bewust stilstaan bij hoe de dag is geweest, ik vind dat zó belangrijk.”

Voor Sylvana is dat anders. Haar kinderen zijn al groter en dat heeft invloed op wat er gekookt en gegeten wordt. “Ik ben met de kinderen door allerlei fases heengegaan met het koken. Toen ze kleiner waren liet ik ze kennismaken met allerlei smaken. Dat werd gevolgd door een periode dat het vooral makkelijk moest zijn. Dan was het eten niet altijd heel gevarieerd. Nu ze ouder worden gaan ze ook zelf dingen ontdekken. En zich er mee bemoeien (lacht). Overigens aten wij ook altijd samen, net als Gracita vind ik dat het moment van de dag om als gezin samen te zijn.”

Zijn er ook dingen die jullie anders doen dan vroeger?

Er wordt bij Gracita thuis eerder gegeten dan ze zelf vroeger deden. “Uit praktische overweging, maar ook omdat het gezonder is om wat eerder te eten. Ook kook ik minder overdadig dan mijn moeder vroeger.” Voor Sylvana is het grootste verschil met vroeger het principe van je bord leegeten. “Dat hoefden ze bij mij niet. Ook het moeten proeven van alles, daar ben ik minder strikt in geweest.”

Surinaamse invloeden

“Er wordt (in de Surinaamse cultuur) gekookt in grote hoeveelheden. Het is echt een sociaal iets. Dus de tafel stond vol. In de Nederlandse cultuur was dat duidelijk anders, daar heb ik wel aan moeten wennen, bekend Sylvana. “Drie mensen aan tafel was drie gehaktballen in de pan. Alhoewel de eetcultuur in Nederland wel gevarieerder is geworden en ook socialer”. Gractia vult aan dat je het ook op feestjes ziet. “Je kunt nog zo’n leuk feestje gegeven hebben, als het eten niet goed was dan was het in de Surinaamse cultuur dus geen geslaagd feest.” “En eten op is al helemaal niet denkbaar vertelt Sylvana. “Je eet niet voordat je naar een feestje gaat, dat is een ongeschreven regel. Hier weet je dat niet altijd.”

Hebben ze makkelijke eters als kinderen?

Gracita probeert haar kinderen altijd alles te laten proeven, “dat lust ik niet” wordt gepareerd met de vraag of ze het al geproefd hebben. Maar als iets niet lekker wordt gevonden is er geen dwang om het op te eten. Haar beide kinderen zijn dan ook best makkelijke eters.

Bij Sylvana ligt dat iets anders. Haar zoon eet alles.”Die heb ik nog nooit horen zeggen, dat wil ik niet of dat lust ik niet. Mijn dochter daarentegen is een ander verhaal. Die lust niks. Maar daar besteedde ik nooit teveel aandacht aan. Ik forceerde niet dat ze dingen moest eten of proeven, omdat ik er in geloof dat smaak zich vanzelf ontwikkelt. Ik vond vroeger genoeg niet lekker, terwijl ik dat nu (zonder tussenkomst van mijn ouders) wel lekker vind. Daarentegen help ik ook niet met moeilijk doen. Mijn moeder kookte gerust voor iedereen iets anders. Ik kook en wat er is dat is er. Verder niks. Lusten ze dat niet, pech gehad. Al ik hou natuurlijk wel iets rekening met wat ze lekker vinden, maar niet zoals mijn moeder vroeger.”

Gaan jullie met de kinderen wel eens uit eten?

“Het is een manier om andere omgevingen en smaken te leren kennen”, vindt Gracita. “Ze mogen dan zelf van de kaart kiezen wat ze willen eten, maar ik hou ze wel zoveel mogelijk weg van kindermenu-achtige gerechten. Vaak is het ook zo dat wat zij ons zien eten en waar we van genieten maakt dat ze dat ook graag willen proeven.”

Wat Sylvana betreft is het belangrijk om van het eten zo min mogelijk een punt te maken. “Samen eten is vooral een sociaal moment en niet om de strijd aan te gaan over wát ze eten. Als de aandacht (van de strijd) ervan af is, dan gaat er vaak best al wel veel van zelf. Zien eten is doen eten. Maak er een gezellig moment van.”

Het goede voorbeeld geven

Sylvana was, als jonge moeder, heel erg bezig met of ze alles wel binnenkregen. “Maar naarmate ze ouder worden regelen ze het zelf. Ze krijgen wel binnen wat ze nodig hebben. Vooropgesteld dat de ouders het goede voorbeeld geven. Het aanbod in huis speelt daar ook een rol bij. Wij gaven dan tijdens het koken een stukje komkommer of wat dan ook. Snoep en fris en dergelijke daar talen ze allebei niet naar.”

Wat zouden jullie ouders willen meegeven?

Sylvana: “Maak er niet teveel een punt van, maar biedt wel zoveel mogelijk aan en laat het daarna los. Gracita: “Geniet ’s avonds van het moment met je gezin. Bewust even tijd samen en combineer  dat met het avondeten.”

Volgende week de (voorlopig) laatste Smulpaapje interviewt in deze reeks.

Gepubliceerd op 1 juni 2014