Adviezen aan mijn jongere ik
Wat zou ik mijn jongere ik vertellen, met de kennis die ik nu heb. Ik stelde mezelf en mijn volgers op social de vraag en kreeg enorm verrassende antwoorden.
Maar laat ik eerst met mezelf beginnen. Want nu ik bijna 48 ben (grappig hoe ik ieder jaar, zo vlak voor mijn verjaardag melancholisch word..) word ik geacht over levenswijsheid te beschikken. En dat klopt. Die heb ik steeds meer.
Maar wat had ik die graag gehad toen het écht nodig was. De weg naar die wijsheid toe was op z’n zachtst gezegd rocky. Maar goed, zonder wrijving geen glans zullen we maar zeggen.
Toch zie ik dat ik probeer om mijn verworven wijsheden mee te geven aan mijn dochter. In de hoop dat zij eerder snapt hoe ‘de leven’ werkt dan ik. En nee, dat zal wel niet. En hoeft ook niet. Want ook zij moet fouten maken, op haar neus gaan, teleurstellingen leren verwerken om uiteindelijk te worden/zijn wie ze is.
Adviezen aan mijn jongere ik
Maar toch… de vraag is boeiend. Want stel. Stél. Je kunt je jongere ik iets meegeven waar ze de rest van haar leven baat bij heeft. Wat zou dat dan zijn? Voor mij zijn het drie dingen:
- Gun jezelf tijd
En voor iemand zo ongeduldig is als ik klinkt dat misschien gek. Maar sommige dingen hebben tijd nodig. Dat is goed. Dat moet zo zijn. Gun jezelf ook tijd. Om te worden wie je bent. Het hoeft niet in één keer. - Je bent prachtig
Als ik terugkijk was ik vroeger zó veel slanker maar ook toen niet happy met hoe ik eruit zag. Nu, nu ik op mijn zwaarst ooit ben, met rimpels, een buikje, the works, voel ik me (meestal) mooier dan toen. Het getal op de weegschaal zegt níks over hoe goed, mooi en prachtig je bent. Dat zit in zó veel meer Dat zien en accepteren was een proces van járen. Jammer eigenlijk. Ik had dat besef graag heel wat eerder gehad, maar ben blij dat het er alsnog is. - Niemand snapt het leven
Dus leef het maar gewoon. Met regelmaat breek ik mijn hoofd over hoe de wereld kan zijn zoals ‘ie is. Hoe mensen worden wie ze zijn. En meer van dit soort existentiële vragen. Zo vermoeiend soms. Dus haal ik nu adem, accepteer ik dat ik niet alles weet en leef.
Eigenlijk zijn al deze adviezen aan mijn jongere ik instrumenten om relaxter te kunnen leven. Meer in het nu. Het is wat het is. Dit is je lijf, je leven, maak er iets moois van.
Stel jezelf centraal
Wat ik veel teruglas in de reacties van anderen was het centraal stellen van jezelf en je niet laten imponeren of op de kop laten zitten door anderen. Meer luisteren naar je eigen gevoel. Jezelf zijn, jezelf accepteren, eerder leren om nee te zeggen (voor jezelf opkomen) of juist eerder te kiezen (voor jezelf).
Het is natuurlijk logisch dat in onze (kwetsbare) jonge jaren we ons laten leiden door anderen, door vrienden, door mensen die we op een voetstuk plaatsen. Maar het is bijzonder te lezen dat eigenlijk iedereen had gewild dat ze zichzelf zo hadden behandeld als ze met anderen omgingen.
Autonoom, kiezen voor jezelf in plaats van voor de groep, waarde hechten aan je eigen mening in plaats van (teveel) aan die van anderen. Jezelf op een voetstuk zetten in plaats van een ander. Het komt egocentrisch en narcistisch over, maar op de juiste manier aangeleerd kan het je dus zoveel brengen.
Levenslessen
Tegelijkertijd… de weg die we bewandelen in het leven is de onze. Het brengt ook heel veel. Mijn ongeduld heeft me al menig moois opgeleverd. Juist omdat ik niet afwacht maar er meteen vol voor ga.
Ik ben blij dat ik nu wél beter voel dat ik op elke leeftijd en bij elk gewicht een mooi mens ben. Ook op de dagen dat ik dat minder goed voel. Accepteren. Het lijkt de sleutel tot zoveel.
En dat niemand het leven snapt geeft rust. Ik hoef niet alles te weten. Ik hoef niet alles te snappen.
En tot zover mijn overpeinzingen en adviezen aan mijn jongere ik (of aan jou lieve Meike, ik weet dat je meeleest 😉 ) Wat had jij graag op jongere leeftijd of eerder geweten? Deel je het met me?
Gepubliceerd op 26 augustus 2020
