Smulpaapje interviewt! – Annabel Langbein

We spreken haar in Utrecht, terwijl zij geniet van haar late lunch. En terwijl ze eet hebben we het over hoe zij als kind met eten is opgegroeid. Het moment dat ik haar de vraag stel verschijnt een brede glimlach op haar gezicht.

Vers eten

“Ik was érg fortuinlijk. Ik groeide op met een vader die, ondanks een stadse baan, altijd verse groente van het land meebracht en een moeder die van koken hield. Het waren geen ingewikkelde gerechten, meer de standaard aardappelen, groente, vlees maar álles was vers. Als mijn moeder haar huishoudcheque op donderdag inwisselde ging ze met het geld naar de slager om inkopen te doen. Met haar charme wist ze de slager altijd zo ver te krijgen dat hij haar de mooiste stukken vlees gaf.

Iedere dag, als ik thuis kwam van school, wilde ik dan ook weten wat we gingen eten. We aten ook áltijd samen, altijd aan tafel. De kaarsen werden aangestoken, de tafel gedekt. Het was echt een moment van samen zijn.”

Wat voor een eter was je als kind?

“Mijn moeder wist al dat ik professioneel zou gaan koken, voordat ik het zelf door had. Ik was zó nieuwsgierig naar eten, al van jongs af aan. In restaurants liep ik liefst de keuken in om te kijken wat er gebeurde. Ik weet nog dat toen ik een jaar of 8 was, we tijdens een vakantie in een restaurant aten en ik de hersenen van de menukaart bestelde. Ik weet nog steeds hoe ze smaakte. Ze waren zó lekker. Thuis at ik ook alles.”

Jeugdherinneringen

“Mijn ouders hebben in Amerika gewoond en daar had mijn moeder de boeken van Julia Child gekocht, die ik later van haar kreeg. Toen ze weer in Nieuw Zeeland woonden en ik een jong meisje was kregen ze vaak gasten over de vloer. Dat was altijd zó gezellig dat ik meestal zorgde dat ik “te ziek” was om naar school te gaan, zodat ik er bij kon zijn.

Mijn moeder had geen uitgebreid repertoire aan gerechten, maar wat ze maakte smaakte altijd goed. Haar picknickgerechten waren legendarisch. Zoals haar spinazietaart en ‘roast chicken’, jammie. Ik maak nog steeds veel van de gerechten die zij vroeger voor ons maakte.”

Zie je jouw eigen opvoeding terug in hoe je je eigen kinderen hebt opgevoed?

“Wij aten met de kinderen ook altijd aan tafel. Hun vriendjes en vriendinnetjes snapten dat nooit “waarom zitten jullie zo lang aan tafel?” vroegen ze dan. Tegenwoordig vinden ze dat juist geweldig en schuiven ze maar al te graag allemaal aan. Wat we wel echt anders doen, behalve dat we later op de avond eten, is dat onze maaltijden gevarieerder zijn. Dat kan ook natuurlijk, toen mijn moeder voor ons kookte waren er nog niet zo veel exotische keuzes als nu.”

Waren jullie kinderen makkelijke eters?

“Mijn dochter was helaas een vreselijk slechte eter, gekookte pasta met alleen kaas erover, dat werk. Haar broer was niet veel beter. Alles wat een beetje spannend was, zelfs tomaten!, werd geweigerd. Ik vond het vréselijk. Kun je je voorstellen dat je zelf professioneel met eten bezig bent en je hebt dan kinderen die niets lusten! Waar ze wel van hielden waren simpele dingen als ‘roast chicken’.

Wat zijn Annabel’s eigen favoriete gerechten?

“Ik hou niet van eten met opsmuk. Dus geen fratsen als moleculair koken. Simpel ‘country cooking’ is waar mijn hart ligt. Dat zie je ook in mijn boeken terug. Eten dat je voor je gezin op tafel zet.”

En als het om tussendoortjes gaat?

“Mijn favoriete snack is absoluut edemama’s, daar ligt standaard een zak van in de vriezer. En humus, daar ben ik ook zo dol op. Ik heb een recept voor Lavash, daar kun je dat dan mee dippen. Heerlijk!”

Gingen jullie vroeger met de kinderen uit eten?

“Ja, absoluut. Niet naar chique restaurants, maar wel alle verschillende wereldkeukens. Japans, Thais noem maar op. De kinderen vonden dat geweldig. En voor ons was het een betaalbare manier om hun smaken te ontwikkelen en plezier met elkaar te hebben. We namen ze nooit mee naar McDonalds achtige plekken. Absoluut niet. Daar zit geen enkele culinaire uitdaging aan.”

Mis je het koken, als je voor je werk op reis bent?

“Enórm. Ik moét ook op enig moment gedurende mijn reizen koken. Ik beland dan meestal in de keuken van het hotel waar ik verblijf. (lacht) Ook verzamel ik ingrediënten op reis. Vorige week was ik in Tokyo, waar ze geweldige yuzy pasta hadden. Daar heb ik meteen meerdere potjes van gekocht.”

Nederlandse favorieten

Ik vraag haar of ze nog iets uit Nederland mee naar huis wil nemen. Het blijkt dat de stroopwafels die ik voor haar meebracht om meerdere redenen een schot in de roos waren want ze staan hoog op haar lijstje van favoriete Nederlandse producten. Nieuwe haring blijkt ze nog niet gegeten te hebben, maar nadat ik haar het principe uitleg geeft ze aan dat ze die de dag daarna dan toch zeker gaat proberen.

Tot slot, heb je nog een advies voor ouders met opgroeiende kinderen?

“Geef kinderen twee keuzes. Dat geeft de kinderen het gevoel dat ze een keuze hebben, terwijl jij natuurlijk bepaalt wat die keuze is. Dus wil je boontjes of tomaatjes? Wil je aardappels gekookt of als puree. En als ze niks willen ga de strijd niet aan. Je verliest het tóch. Geef dan desnoods iets anders. Ik gaf mijn kinderen dan Weetabix (ontbijtgranen). Zolang het geen ‘processed food’ is denk ik dat dat geen kwaad kan. Ze komen uiteindelijk toch wel op hun pootjes terecht. Mijn kinderen zijn nu dol op lekker eten.

Als ik het over zou doen zou ik ook willen dat ik minder had gewerkt toen de kinderen klein waren. Ik werkte echt zes dagen per week. Nederlandse vrouwen hebben dat volgens mij echt beter geregeld.”

Food & Fun

We sluiten af, het is tijd voor de volgende om haar te interviewen. Wat een bijzondere vrouw deze Annabel Langbein. Wat een oprecht enthousiasme voor écht eten en wat werkt het aanstekelijk.

Later die avond schuif ik, samen met nog een aantal anderen, bij haar aan tafel aan. Midden in de prachtige boekenzaak H.de Vries, in Haarlem waar we heerlijk eten (met dank aan restaurant Staal) en er prachtige Villa Maria wijnen uit Nieuw Zeeland bij drinken.

We ontvangen aan het eind van een heerlijke avond ook nog haar nieuwe boek, dat ze ter plekke signeert. En ik heb zo het vermoeden dat die regelmatig uit de kast gehaald gaat worden, want één ding is zeker; Annabel Langbein maakt eten écht fun!

Wil jij óók zo’n gesigneerd exemplaar van Food & Fun? (en dat wil je, geloof me maar!) kijk dan héél gauw naar onze geweldige winactie!

Gepubliceerd op 20 juni 2014